Το πιο εύκολο σενάριο συνεργασίας για τα κόμματα, θα είναι το χειρότερο για τον Λαό.

του Σταύρου Κατσούλη

Τι σημασία είχε τελικά η όλη θεατρική παράσταση περί ψήφου εμπιστοσύνης στην κατοχική κυβέρνηση; Θα γίνουν εκλογές τελικά; Και εάν ναι, πότε; Θα καταφέρουν να επιλέξουν την σωστή καρικατούρα, για να ψηφιστεί ο Πρόεδρος του Προτεκτοράτου; Θα συνεργαστούν οι "Ανεξάρτητοι" "Έλληνες", με το "εθνικό κεφάλαιο", τον Καραμανλή, που εδώ και χρόνια έχει ψηφίσει δεκάδες "ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ" εις βάρους του Έθνους, του Λαού μας ρημάζοντας κυριολεκτικά έτσι, οτιδήποτε έχει μείνει όρθιο σ αυτήν την χώρα; Θα δούμε σημαντικές ανακατατάξεις και ανατροπές, όπως είναι η μετάλλαξη του κόμματος της Νέας Δικτατορίας σε ένα υποτιθέμενο "καθαρό κόμμα" λαϊκής Δεξιάς, ή αντίθετα, θα δούμε την ΝΔ να μετατρέπεται εξόφθαλμα σε φασιστικό κόμμα, με μια νέα ηγετική ομάδα της τάξης του Βορίδη και του Άδωνι; Αλήθεια, μια και μιλάμε για φασίστες, τι θα αποφασίσουν να κάνουν τα αφεντικά της Χρυσής Αυγής τελικά; Και όχι, δεν μιλώ για τον Μιχαλολιάκο και τους υπόλοιπους, αναφέρθηκα νομίζω, στα τα πραγματικά αφεντικά τους.

Θα συνεργαστεί τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ με μια "Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας", έτσι ώστε να μπορέσει επιτέλους να παίξει λίγο και αυτός στο τόσο ελκυστικό παιχνίδι που λέγεται κυβέρνηση της Ελλάδας; Ή θα προσπαθήσει να συνεργαστεί με τον υπόλοιπο κατιμά του...
πολιτικού προσωπικού - "πολιτικού" που λέει ο λόγος δηλαδή - της χώρας, για να πάρει την πολυπόθητη αυτοδυναμία της "κυβέρνησης της αριστεράς" με την βοήθεια των Ποταμιών, Ελιών και λοιπών "ΡΗΜΑΔεμένων" αποκομμάτων; Και αν γίνει έτσι, θα μπορέσει, θα τολμήσει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει, έστω,  όλα αυτά τα πράγματα που υποσχέθηκε, αλλά η Ε.Ε. δεν θέλει να γίνουν; Ή θα αφήσουν οι πιο έντιμοι τους εκεί μέσα, τους Παπαδημούληδες, Δραγασάκηδες,  Σταθάκηδες και Μηλιούς να οδηγήσουν ολόκληρη την χώρα στα τάρταρα, μόνο και μόνο για να πληρωθούν οι τράπεζες και το κεφάλαιο γενικότερα, και να αλυσοδεθούμε ακόμη χειρότερα στην νέα, ομοσπονδιοποιημένη Ε.Ε. του ολοκληρωτισμού;

Αδέρφια, ας μην γελιόμαστε. Τα πριν από λίγα χρόνια απίστευτα πολιτικά σενάρια, σήμερα πλέον, δίνουν και παίρνουν. Όλα τους θα ήταν συναρπαστικότατα για τον κάθε χομπίστα που ενδιαφέρεται για τέτοιου τύπου σαπουνόπερες. Θα ήταν δηλαδή, εάν δεν υπήρχε κάπου-κάπως και αυτός ο άμοιρος Λαός, στου οποίου την πλάτη θα διεξαχθούν κάποια από αυτά τα παιχνίδια, κάτι που θα το πληρώσει για μια ακόμη φορά με το αίμα του.  Απ ότι φαίνεται, το πολιτικό μας σύστημα, βρίσκεται σε μια ιστορική περίοδο, άνευ προηγουμένου. Και στα δύο μεγάλα κόμματα, δηλαδή στην Νέα Δικτατορία του Σαμαρά και του Βενιζέλου, όσο και στον "Συνασπισμό της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και της Προόδου", έχουμε κάποιους προφανείς διαχωρισμούς.

Στο περίπτερο της Δεξιάς σιγοβράζει ένας πόλεμος.

Στην μεν ΝΔ, έχουμε όλους αυτούς, που θέλουν επιτέλους να επιστρέψουν τα πράγματα προς μια ομαλότητα, αυτήν την ομαλότητα που είχαμε στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Αυτοί, θέλουν απλά να μπορούν, χωρίς ρίσκα και ακρότητες, απλά να επιστρέψουν σε μια δεξιά που να έχει τον κλασσικό ρόλο της στο δικομματικό παιχνίδι που γνωρίσαμε μέχρι λίγο πριν την κρίση. Το καλύτερο σενάριο γι αυτούς, θα ήταν αν είναι δυνατόν, να ανακτήσει η ΝΔ ένα πρόσωπο Λαϊκότερης Δεξιάς, στα μοντέλα της δύσης, όπου θα μπορέσουν να πράξουν επιτέλους όπως έκαναν εδώ και χρόνια, με την διαπλοκή, τα ρουσφέτια, και την πολιτική ανικανότητά τους απλά να διαχειρίζεται την κατάσταση. Πολύ φυσικό, αφού οι περισσότεροι, αυτό ήλπιζαν ότι θα κάνουν στην βουλή και τους λοιπούς κομματικούς θώκους. Το παράπονό τους, είναι ένα και μοναδικό: Γιατί δηλαδή να έτυχε σε αυτούς να πρέπει να ξεμπροστιάζονται με όλη αυτήν την φασαρία με την κρίση, όταν οι προκάτοχοί τους, τα είχαν όλα εύκολα, μέσα σε ένα καλά στημένο και οργανωμένο σύστημα; Πόσο θα πρέπει να περιμένουν, και πόσα θα πρέπει να θυσιάσουν, για την προσωπική τους εκλογική εικόνα, μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα έτσι ώστε να μην τους διακόπτουν συνεχώς από την ήσυχη βουλευτική ζωή με θέματα της κρίσης; Κάθε λογικός άνθρωπος βέβαια, ξέρει πλέον, ότι θα περιμένουν για πάντα, κι ότι η περίπτωση να επιστρέψουμε στην προτέρα κατάσταση, έχει παρέλθει οριστικά.

Στην άλλη πλευρά του νομίσματος της δεξιάς, έχουμε αυτούς που όχι μόνο κατάλαβαν ότι η εποχή της κοινοβουλευτικής ζωής της ξενοιασιάς, έχει παρέλθει. Κι όχι μόνο το κατάλαβαν, αλλά θα κάνουν το παν για να εκμεταλλευτούν την κατάσταση. Αυτοί, έχουν άλλες αξίες. Αυτές που μόνο με αυτές των συνταγματαρχών μπορούν αν συγκριθούν, αυτές δηλαδή της τάξης και της ασφάλειας, όπου οι πολίτες θα κάνουν ακριβώς αυτό που ορίζουν οι ηγέτες τους. Η σημερινή αντιπροσώπευση της πλευράς αυτής, μπορεί να στερείται πολιτικής ωριμότητας, αλλά την έλλειψη αυτή, την αναπληρώνουν - ικανοποιητικά μέχρι στιγμής - με την έκδηλη ακροδεξιά, φασιστικής μορφής ιδεολογία, μέσα στην οποία γαλουχήθηκαν από γεννησιμιού τους. Το καλύτερο γι αυτούς, δεν θα ήταν παρά η μόνιμη ένταξη ολόκληρης της χώρας, σε ένα καθεστώς, που θα μετατρέψει την κοινωνία σε υποχείριο μιας διακυβέρνησης που θα διακατέχεται από τον άρρωστο Πατριωτισμό που πάντα δείχνει κάθε κορπορατικό φασιστικό σύστημα. Μαζί με αυτό, δεν θα μπορούσε να μας έρθει πακέτο, και η Ε.Ε. η ο οποία ήδη έχει προχωρήσει αρκετά προς την ίδια κατεύθυνση.

Ωστόσο, ο διαχωρισμός αυτός στην ΝΔ, δηλαδή της πλευράς των ανίκανων δελφίνων και της φασιστικής πλευράς , δεν είναι ισορροπημένος όσον αφορά την δυναμική που έχει η κάθε μεριά. Και πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν από την μία έχουμε έναν συρφετό από ανθρώπους που που δεν έχουν ούτε ρυτίδα από την δια-βίου απραγία τους, κι από την άλλη, εεε, τέλος πάντων, έχουν πιάσει και ένα τσεκούρι στα χέρια τους όποτε χρειάστηκε; Στην μετα-αποκαλυπτική περίοδο που βρίσκεται η ΝΔ, έχουμε πλέον δύο τύπους ανθρώπου: Τους ξεμωραμένους και ανίκανους  Έλοϊ, και τους Μόρλοκ που έχουν ικανότητες, που όμως έχουν ξεθωριάσει και εξελιχθεί σε θηριώδη ανθρωποφάγα ένστικτα. Εάν δηλαδή, κάποιος έπρεπε να βάλει στοίχημα, νομίζω ότι δεν θα χρειαστεί μια μηχανή του χρόνου για να προβλέψει το ποια πλευρά θα νικήσει σε αυτήν την μάχη... Αλλά εδώ υπάρχει ένα σημαντικό σημείο που δεν πρέπει να μας ξεφύγει: Το ότι θα νικήσουν τα τέρατα, δεν σημαίνει ότι η μάσκα που θα μας παρουσιάσουν, δεν θα είναι αυτή του καλοκάγαθου και μετριοπαθή πολιτικού, τουλάχιστον στην αρχή...

Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, το τι ρόλο θα παίξουν οι αποσπασμένοι από την ΝΔ, είτε είναι "ανεξάρτητοι" Έλληνες, είτε "ανεξάρτητοι" γενικώς, είναι ένα μυστήριο, που ούτε και οι ίδιοι δεν ξέρουν. Έτσι γίνεται, όταν οι λέξεις και οι αξίες, έχουν χάσεις πλέον το νόημά τους, και το μόνο που τους έκαιγε όπως αποδείχτηκε, όσο ο χώρα καίγεται, είναι η δεξιά, η δεξιά και η δεξιά...

Φόβου αριστερούς και ελεημοσύνης φέροντες...

Στον ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε έναν παρόμοιο διαχωρισμό. Από την μία πλευρά, έχουμε τους τίμιους προοδευτικούς - όπως θέλουν τουλάχιστον να μας παρουσιάζονται - κι απ την άλλη, έχουμε το νέο φρούτο (φανερά τουλάχιστον) της μετα-μεταπολιτευτικής περιόδου: Τους αριστερούς νεοφιλελεύθερους συντηρητικούς. Οι μεν τίμιοι προοδευτικοί, έχουν στο μυαλό τους κάποια μορφή αριστεράς διακυβέρνησης, που όπως είναι γνωστό, δεν δύναται να κάνει λάθος σε τίποτα, ακριβώς επειδή είναι αριστερά. Ονειρεύονται μια πολιτική επανάσταση μέσω τυπικών διαδικασιών, όπως είναι αυτές των εκλογών. Μια επανάσταση, που θα την παρέχει μια ικανότατη νομενκλατούρα από ειδικούς στην μετατροπή του καπιταλιστικού συστήματος σε έναν σοσιαλισμό που ούτε οι ίδιοι δεν έχουν κατανοήσει. Και δεν την έχουν κατανοήσει, γιατί πολύ απλά, δεν έχουν ποτέ τους εμπλακεί ούτε στην παραγωγική διαδικασία, ούτε και με τον Λαό με όρους πραγματικούς. Έτσι, όλοι αυτοί, μένουν στην μινιμαλιστική τους "ιδεολογία", ελπίζοντας ότι η ώρα της μεγάλης αλλαγής είναι κοντά... Όλοι αυτοί, δεν ξεχνούν ποτέ να αναφέρουν αυτό το όραμά τους, που δεν είναι άλλο από την περίφημη "κυβέρνηση της αριστεράς", όπως για παράδειγμα έκανε πρόσφατα ο κ. Σταθάκης, σε άρθρο του, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ, ανέφερε τον όρο, τουλάχιστον 10 φορές, αφήνοντας να εννοηθεί ξεκάθαρα, ότι δεν τους αφορά ο υπόλοιπος Λαός που τυχαίνει να μην είναι αριστερός, ότι και να σημαίνει αυτό.

Είναι τραγικό να φανταστεί κανείς, ότι όλοι αυτοί, είναι και οι πιο ακίνδυνη πλευρά μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό, γιατί από την άλλη πλευρά έχουμε όλους αυτούς, που με λόγια και με πράξεις, έχουν δείξει ήδη περί τίνος κουμασιού πρόκειται. Επενδύσεις σε υπερ-διεθνή κεφάλαια και συμφέροντα, που πολλές φορές βρίσκονται κάθετα ενάντια στην οποιαδήποτε ευημερία της χώρας ή/και του Λαού. Εμπλοκές με διεθνείς οργανισμούς και "think-tanks". Αλλεπάλληλες δηλώσεις περί της μη ύπαρξης επαχθούς χρέους, πλήρης ταύτιση με το αντιδημοκρατικό κατεστημένο που μας επιβάλλει η Ε.Ε.  Αυτά, δεν είναι παρά κάποια λίγα από όλα αυτά που κουβαλούν και εκφράζουν με πάθος όλοι αυτοί, που ως γνωστόν έχουν εγκαταστήσει τους εαυτούς τους αμετάκλητα σε κάθε διαθέσιμη καρέκλα της ηγεσίας του κόμματος. Τους θώκους εκείνους όπου επιτελείται η προετοιμασία για την εξουσία, και απ' όπου πηγάζουν όλες λύσεις, τα προγράμματα και η στρατηγικές του κόμματος, άσχετα με το τι λέει η άλλη πλευρά. Επιμελώς και χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το τι θέλει και λέει ο Λαός, επιδιώκουν την εμπλοκή τους στην διακυβέρνηση της χώρας. Και λέμε, εμπλοκή αντί κατάκτηση, γιατί είναι προφανές ότι δεν θέλουν την διακυβέρνηση μόνοι τους, μια και ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε να είχε προ πολλού κατακτήσει την πλειοψηφία του Λαού.

Όπως και στο κόμμα της Νέας Δικτατορίας, έτσι και εδώ, ο διαχωρισμός δεν είναι ισορροπημένος. Δεν υπάρχει καμιά περίπτωση υπερνίκησης της συντηρητικής, και φιλοευρωπαϊκής πλευράς από τους υπόλοιπους. Ο λόγος, κατά την γνώμη όσων ψάχνουν να βρουν την ουσία,  είναι προφανής: Παρ όλους τους τίτλους με τους οποίους αυτοαποκαλούνται και αυτο-βραβεύονται εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, η ριζοσπατικότητα τους, είναι τουλάχιστον ανίκανη. Κι όχι απλά είναι ανίκανη, αλλά κατά κάποιους, έχει εξαφανιστεί πλήρως από το κόμμα, όταν μεταλλάχθηκε σε εν δυνάμει, κόμμα εξουσίας.

Πότε ήταν η τελευταία φορά, που ο ΣΥΡΙΖΑ, έπραξε με ριζοσπαστικούς όρους; Πότε έκανε κάτι τελευταία, για να ανατρέψει το κατεστημένο, ή για να ξυπνήσει ένα πραγματικό λαϊκό κίνημα από την βάση, για την διεκδίκηση των αυτονόητων δικαιωμάτων του ανθρώπου, με βάση την ίδια την Δημοκρατία και τους κοινά αποδεκτούς όρους κοινωνικής δικαιοσύνης; Ποτέ. Αντίθετα, αποφάσισε να ξεγράψει μιά και καλή, οποιαδήποτε δυνατότητα ή σχέδιο ουσιαστικής ανατροπής από τον Λαό, και εισήγαγε την παλαιοκομματική και αρτηριοσκληρωτική αντίληψη της διακυβέρνησης από την κορυφή. Εγγενώς δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ (σκοπίμως; απλά ρωτώ) έχει καταστρέψει οποιαδήποτε τάση ουσιαστικού ριζοσπαστισμού μέσα στους κόλπους του, και πρωτίστως σε όλους αυτούς που ακόμη έστω και για τα μάτια του κόσμου, δείχνουν μια τίμια στάση με δείγματα προοδευτικής σκέψης. Κάτι που τους έχει μετατρέψει σε ανίκανους για οποιαδήποτε αντίσταση στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που σήμερα έχει τα ινία του κόμματος.

Τα όχι και τόσο ακίνδυνα πολιτικά κατακάθια, θα παίξουν τον ρόλο τους αργότερα...

Μέσα σε αυτήν την κατάσταση, έχουμε τα υπόλοιπα κόμματα, που προς στιγμήν το σύστημα έχει βάλει στην άκρη. Αυτό ισχύει, είτε πρόκειται για την Χρυσή Αυγή, είτε για το ΚΚΕ. Προφανώς, αυτές οι δυνάμεις αποτελούν εν μέρη τουλάχιστον, την "καβάτζα" των επικυρίαρχων εντός κι εκτός, για ότι αφορά την επόμενη μέρα. Για τώρα, έχουν να ξεκαθαρίσουν ποιόν ρόλο θα πάρει η αριστερά και η δεξιά, για οργανώσουν το που θα πάμε σήμερα.

Το ΚΚΕ, απέσπασε το θερμότατο χειροκρότημα του κόμματος της Νέας Δικτατορίας μόλις πριν λίγες μέρες, μετά την ομιλία της κ. Παπαρήγα. Από εκεί προφανώς, δεν υπάρχει κανένας απολύτως κίνδυνος για το καθεστώς κατοχής. Αντίθετα, από την μεριά της Χρυσής Αυγής, ήταν ασφαλείς, μια και έχουν διαχειριστεί τους θέματος, με τον πιο λογικό τρόπο: Μπορεί να το χρειάζεσαι το κτήνος για κάποιες περιπτώσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα το έχεις και μέσα στο σπίτι σου... Έτσι, καλύτερα να τους έχεις στην κλούβα, κι όταν χρειαστεί, την ανοίγεις και τους αμολάς για να κάνουν τις βρώμικες εργασίες όποτε αυτές χρειαστούν.

Το πιο εύκολο σενάριο, είναι και το χειρότερο για τον Λαό μας.

Δεν θα μπορούσε κανείς, διαβάζοντας προσεχτικά τα παραπάνω, να μην υποψιαστεί το επόμενο σενάριο. Η ΝΔ θα αποχτήσει ένα νέο πρόσωπο. Ένα πρόσωπο που θα στοχεύσει να εμπνεύσει την Λαϊκή Δεξιά, πιθανώς με την βοήθεια όλων αυτών που απέμειναν στους ΑΝΕΛ και λοιπούς "ανεξάρτητους". Το τι θα υπάρχει στον πυρήνα της, βέβαια δεν θα είναι φανερό για τον ανυποψίαστο δεξιό, κι αυτό θα είναι ότι χειρότερο και σάπιο έχει αναδείξει η δεξιά όλον αυτόν τον καιρό. Οι κηφήνες θα παραδοθούν εύκολα, και ενδώσουν στους ακροδεξιούς που έχουν ήδη τον έλεγχο του κόμματος, αποτελώντας το πρόσωπο της νέας και "καθαρισμένης" παράταξης. Τα αφεντικά τους πολύ περισσότερο στο παρασκήνιο από ότι στην επιφάνεια, θα αναλάβουν το βρώμικο σχέδιο της προετοιμασίας της πορείας του Λαού μας προς μια νέα τρομακτική εποχή για την Πατρίδα και τον Λαό μας.

Αυτό βεβαίως θα είναι ένα σχέδιο, που θα απαιτήσει οργάνωση και ευρεία συνεργασία. Τόσο ευρεία, που θα χρειαστεί η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο θα έχει εν τω μεταξύ ξεκαθαρίσει η κατάσταση για το ποιος ακριβώς θα είναι το αφεντικό εκεί μέσα. Οι φιλοευρωπαϊκές θέσεις και η εξάρτηση από τα ίδια αφεντικά, η επιθυμία να κυβερνήσουν ασχέτως τι αποτελέσματα θα έχει αυτό στον Λαό και η ίδια συντηρητική νοοτροπία που έχουν και οι δυο τους,  θα συνεχίσουν σταδιακά να φέρνουν τις ηγεσίες των δύο κομμάτων όλο και πιο κοντά. Τόσο κοντά, που κάποια στιγμή και πιθανώς βοηθούμενοι από κάποιο "τυχαίο" γεγονός, θα φέρουν αισίως, την επίσημη δημιουργία μιας "Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας"...

Κι εδώ αρχίζουν τα πολύ δύσκολα για τον Λαό μας. Η ενδιάμεση κατάσταση που θα προκύψει, θα έχει εκ των πραγμάτων τέτοια χαρακτηριστικά, που για την συντριπτική πλειοψηφία δεν θα αφήνει περιθώριο για εναλλακτικές. Τι πιο βολικό άλλωστε, για κάποιους που έχουν αυτήν την τεράστια δίψα για εξουσία; Οι πολιτικές που είναι ξεκάθαρα δολοφονικές για τον Λαό, θα υποβαθμιστούν και θα γίνονται όσο είναι δυνατόν με παράπλευρους τρόπους, τέτοιους ώστε να ενοχοποιούνται κάποιοι άλλοι για το κακό που θα γίνεται, έτσι ώστε η κυβέρνηση να μην μπορεί να κατηγορηθεί κατ ευθείαν.η μόνιμη δικαιολογία του νέου "σωτήριου" καθεστώτος, θα είναι το κλασσικό: "Μα δεν γίνεται αλλιώς"...   Έτσι, η θέση, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πορεία, θα είναι πλέον η καθημερινή προπαγάνδα του καθεστώτος. 

Η "κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας" με τον ΣΥΡΙΖΑ την αιχμή του δόρατος εφ όσον θα έχει και πλειοψηφία, θα προσπαθήσει ακολουθήσει μια τέτοια πολιτική, ώστε να μην σταματήσει είτε να παραδίδει είτε να υλοποιεί αμερόληπτα όλα αυτά που ζητούν οι δανειστές, διότι θα αναγκαστεί εφ' όσον θέλει - και θα θέλει, για αυτό να είστε σίγουροι - να τηρεί τους κανόνες που υπαγορεύει η Ε.Ε.. Ο τρόπος με τον οποίο θα υπάρχει συνεχής έλεγχος του προϋπολογισμού από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, θα κάνει τα μνημόνια άχρηστα, κάτι που ήδη προωθείται ως κατόρθωμα από το υπάρχον καθεστώς, και έτσι τα νέα μέτρα θα είναι πλέον συνεχή, απρόβλεπτα και αναπόφευκτα. Η οποιαδήποτε εναντίωση σε αυτά, θα φέρνει την ίδια την ύπαρξη της κυβέρνησης σε ρίσκο, με μόνη άλλη έξοδο, όπως θα μας λένε, το απόλυτο χάος. Η εφαρμογή του δόγματος του σοκ, θα πάρει νέες διαστάσεις, τόσο εκτεταμένες, ώστε ο περισσότερος κόσμος θα είναι καθηλωμένος ψυχολογικά, απλά περιμένοντας το επόμενο ανακουφιστικό συσσίτιο ή κάποια άλλου τύπου ελεημοσύνη από το καθεστώς. Κι ως απόρροια του αναπόφευκτου της καταστάσεως, να είστε σίγουροι ότι η καταστολή σε όποιον δεν του αρέσει, θα είναι κάτι περισσότερο από κτηνώδης.

Εθνική Σωτηρία, ή Εθνική Κατάρρευση; 

Έτσι, δια μέσου της Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας, μια νέα, τραγικότατη ιστορική περίοδος του Ελληνισμού, θα έχει αρχίσει με αυτήν την συμμαχία. Η περίοδος της κατάβασης προς μια νέα μακρά περίοδο κόλασης, όπου η Δημοκρατία θα έχει εξαφανιστεί και το μέλλον του Λαού και της χώρας θα ορίζεται αποκλειστικά από το πόσο πολύ ή λίγο υπακούει η κυβέρνηση στους επικυρίαρχους. Σταδιακά και σταθερά, η αξιοπρέπεια του Λαού, θα αρχίσει να καταπέφτει προς νέα βάθη τέτοια, που εν καιρώ, θα του στερήσουν στην πλειοψηφία του, ακόμη και το οποιοδήποτε ίχνος δύναμης αντίστασης για να απαιτήσει τα αυτονόητα.

Οι ακραίες ιδεολογίες, τότε είναι που θα πάρουν τα πάνω τους. Όχι αναγκαία σε πληθυσμιακή έκταση, όσο σε δυναμική των ήδη εμπλεκομένων σε αυτές. Σταδιακά, όσο η κρίση και το εμφανέστατο αδιέξοδο της βλακώδους εμμονής με την Ε.Ε. και το ευρώ, καθώς και με την αποπληρωμή του χρέους από την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, θα οδηγήσουν μέρος των ακροαριστερών ή αριστερών δυνάμεων έτσι ώστε να συσπειρωθούν και να αυξήσουν την ορμή τους, έτσι ακριβώς όπως θα γίνει και με τις ακροδεξιές δυνάμεις. Ο καθένας τους για τους δικούς του λόγους και μάλιστα ορθά, θα επιβεβαιώσει, ότι δεν πάει άλλο. Αλλά θα κάνουν και το λάθος, να πραγματώσουν δυναμικές μεθόδους δράσης οι οποίες όμως προφανώς θα είναι περαιτέρω καταστροφικές για τον Λαό μας. Αυτό το γεγονός, μπορεί να οδηγήσει σε μια νέα περίοδο εμφύλιο-πολεμικού χαρακτήρα, στην οποία αυτοί που θα επιβιώσουν, θα είναι μόνο οι δυνατοί... Ή, θα επιβιώσουν όλοι αυτοί που θα αναπτύξουν υγιή αισθήματα Πατριωτισμού συνδυασμένα, με πραγματική αυτήν την φορά, ριζοσπαστική δράση, ελεύθερη πλέον όμως, από ιδεολογικές αγκυλώσεις και διαχωρισμούς.

Αυτοί οι πραγματικοί Δημοκράτες Πατριώτες, σπλάχνα του ίδιου του Λαού, θα είναι οι θεματοφύλακες της Πατρίδας, και οι μόνοι υπεύθυνοι να μετατρέψουν την αντίδραση κάποιων, σε ωφέλιμη για τον Λαό αντίσταση. Γιατί σε αυτούς θα βασιστεί η διασπορά της αλήθειας που έχει σημασία να καταλάβουν όλοι σήμερα, ασχέτως ιδεολογικής καταγωγής: Είτε είσαι με τον Λαό, δουλεύεις με αυτόν και γι αυτόν, είτε είσαι εναντίον του.

Αυτό που έχει σημασία, είναι το ποιος θα στέκεται όρθιος στα πόδια του στο τέλος.

Ποιος θα στέκεται στα πόδια του, όσο παίζεται το παιχνίδι της εξουσίας και των επικυρίαρχων που ετοιμάζεται; Μήπως μια νέα ή παλαιά Δεξιά; Ή μήπως κάποια νέα ή η παλαιά Αριστερά; Μήπως τα ακραία στοιχεία που θα σφαχτούν μεταξύ τους, ή οι παράπλευρες απώλειες που τραγικά πάντα υπάρχουν σε τέτοιες καταστάσεις; Μήπως ο Λαός, που θα υποστεί όλη την καταστροφή από τους παραπάνω; Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Το τι θα γίνει τελικά, εξαρτάται από τον ίδιο τον Λαό, και ειδικότερα, το μέρος εκείνου που θα κρατήσει ζωντανές τις ιδέες της Δημοκρατίας, της Πατρίδας, της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αξιοπρέπειας το κάθε ατόμου.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, έτσι διαμορφώνεται ο πραγματικός αγώνας σήμερα. Τίποτα απ' όσα εξέφρασε το Ε.ΠΑ.Μ. όταν άρχισε η κρίση, δεν έχει αλλάξει, γιατί τίποτα απ' αυτά δεν έχει χάσει την αξία του.  Εάν εμείς, οι Δημοκράτες και βαθειά Πατριώτες πολίτες (μέσα ή έξω από το Ε.ΠΑ.Μ.) διατηρήσουμε την στάση μας, εάν εμείς δυναμώσουμε την δράση μας ως άτομα με αξιοπρέπεια, εάν εμείς επεκτείνουμε την πραγματική αλληλεγγύη, τότε θα μπορέσουμε και να βάλουμε ένα φρένο στην καταστροφή πριν το πολιτικό σύστημα βάλει τον εαυτό του στο άθλιο αδιέξοδο που ετοιμάζουν.

Το πόσο γρήγορα αυτό το φρένο θα αποτελέσει την απαρχή της κατ ουσίαν ανατροπής και στην συνέχεια αληθινής ανόρθωσης από τον ίδιο τον Λαό, δεν εξαρτάται από το πολιτικό προσωπικό της χώρας όπως είδαμε. Εξαρτάται μόνο από το πόσο γρήγορα θα καταλάβουμε την τεράστια δύναμη που κρατάμε στα χέρια μας εμείς οι ίδιοι και το πόσο έχουμε καταλάβει ότι ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω μας το σάπιο πολιτικό και πολιτειακό καθεστώς που μας έφερε ως εδώ.