Θάνατος στους δολοφόνους μας!

του Άρη Σκιαδόπουλου

Ό,τι ακολουθεί αποτελεί ντοκουμέντο και όχι τίποτα κουραφέξαλα. Είναι η τρανταχτή απόδειξη πως και ποιοι εξοντώνουν τους λαούς. Ποιοί είναι αυτοί που δημιουργούν συνθήκες τεχνητής χρεοκοπίας των χωρών, για να μπουν μετά να τις αλώσουν. Ποιοί είναι αυτοί που εξοντώνουν τούς λαούς και στέλνουν παιδιά και γυναίκες να σπάνε πέτρες σε λατομεία, με ένα ευρώ μεροκάματο. Ποιοι είναι αυτοί που ανατρέπουν κυβερνήσεις και εξοντώνουν ηγέτες, πού δεν υποχωρούν στις απαιτήσεις τους. Πάμε λοιπόν:

Όλα όσα ακολουθούν, προβλήθηκαν σε ντοκυμανταίρ παραγωγής τού BBC, από τη ΝΕΡΙΤ, μια από τις προηγούμενες μέρες. Το ντοκυμανταίρ είχε θέμα το οικονομικό σύστημα από το οποίο εμφορείται η Παγκοσμιοποίηση. Ένας συνδυασμός Νεοφιλελευθερισμού πιστού στον Προτεσταντισμό. Έχουμε και λέμε:

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δημιουργεί συνθήκες χρεοκοπίας στις χώρες, έτσι ώστε να ...
παρέμβει, ελέγχοντας το σύνολο τού πλούτου, αδιαφορώντας για την εξαθλίωση των λαών.

Στην Αυστρία αμερικανική εταιρία αγόρασε το τραμ από το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου τής Βιέννης και στη συνέχεια το ενοικίασε… στο Δήμο εισπράττοντας τα πολλαπλάσια!

Γερμανός επενδυτής εμφανίζεται στην Ινδία να ομολογεί ότι «όπου υπάρχει αίμα, ακόμα και δικό μας, παράγεται πλούτος. Κι όσοι έχουν χρήμα ν αγοράσουν από τον… πάτο κερδίζουν αρκετά χρήματα».

Στη Δυτική Αφρική παράγεται το καλύτερης ποιότητας βαμβάκι στον κόσμο. Εκεί, οι παραγωγοί δουλεύουν το βαμβάκι με τα χέρια, έναντι… τριάντα ευρώ το μήνα. Η Ευρώπη και η Αμερική προστατεύουν με ειδικές τιμές την παραγωγή τους ενώ αγοράζουν σε ευτελέστατες τιμές το βαμβάκι της Αφρικής. Αφρικανός αξιωματούχος δήλωσε: «Αν ίσχυαν και για μας οι ίδιοι κανόνες θάχαμε ετήσιο εισόδημα ύψους 250.000.000 ευρώ και θάχαμε να φτιάξουμε δρόμους και σχολεία. Επίσης εδώ πού το προσδόκιμο ζωής δεν ξεπερνά τα σαράντα, θα μπορούσαμε ν αγοράσουμε φάρμακα. Ζούμε όμως κάτω από άθλιες συνθήκες και γι αυτό, όσο ψηλά τείχη να σηκώσουν Αμερική και Ευρώπη, εμείς θα τα περάσουμε για να πάμε εκεί.»

Στέλεχος της Μπούντεσμπανκ δήλωσε ότι όλο το σύστημα στηρίζεται σε πολιτικούς ανδρείκελα που επιβάλλονται σε διάφορες χώρες από τα ΜΜΕ. Αυτοί οι πολιτικοί δεν οραματίζονται το μέλλον των χωρών τους, αλλά το μόνο που τούς ενδιαφέρει είναι η διαχείριση της εξουσίας, που φέρνει χρήμα σ αυτούς και σ όσους τούς ανέδειξαν.

Στο νησί Τζέρσεϊ, κάπου στον Ειρηνικό, μέχρι πριν από κάποια χρόνια, ζούσαν από την κτηνοτροφία. Τώρα είναι φορολογικός παράδεισος όπου έχουν εγκατασταθεί τα παραρτήματα των μεγαλύτερων Τραπεζών τού κόσμου. Εκεί ο οποιοσδήποτε καταθέτει το μαύρο χρήμα. Όχι σε ρευστό. Κι ούτε επωνύμως. Αρκεί το καταπίστευμα, πού μπορεί να κατατεθεί κι από έναν δικηγόρο. Ο κάτοχος παραμένει ανώνυμος. Από κει, το χρήμα διαχέεται σε διάφορες Τράπεζες στον κόσμο, έτσι ώστε να είναι αδύνατον να εντοπισθεί ο κάτοχος. Υπολογίζεται ότι απ΄ αυτούς τους φορολογικούς παραδείσους περνάνε 11,5 τρις ευρώ που ελέγχονται από το 3 ο/ο τού παγκόσμιου πληθυσμού. Αν φορολογούνταν κανονικά θα απέδιδαν 250.000.000 ετησίως στις χώρες απ´ όπου έφυγαν.

Μετά την τεχνητή χρεοκοπία, πού επιβάλλει το ΔΝΤ, ακολουθούν οι ιδιωτικοποιήσεις στη χρεοκοπημένη χώρα, όπου ο λαός αντιμετωπίζεται ως… παράπλευρη απώλεια.

Στην Ινδία, ο λαός υπερφορολογείται. Τα χρήματα όμως, αντί να επιστρέφουν σε κοινωνικές παροχές, δίδονται για να …επιδοτούνται οι επενδύσεις ξένου κεφαλαίου. Έτσι, ένας Γερμανός επενδυτής εμφανίστηκε να λέει: «Εμάς δεν μας ενδιαφέρουν οι φτωχοί. Αυτοί θάναι πάντα φτωχοί. Μας ενδιαφέρει μόνο η ανάπτυξη… Ούτε τι θα γίνει το περιβάλλον, ούτε πού θα πάνε τα λύματα. Αυτά δεν είναι δυνατόν να απασχολούν έναν επενδυτή».

Αμερικανός Οικονομολόγος, στέλεχος ομάδας επιρροής χωρών της Αμερικής, δήλωσε: «Η Αμερική είναι η χώρα με τα μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος στον κόσμο. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι ο χρυσός δεν κάλυπτε σε αξία τις υποχρεώσεις της και προσέφυγε στα πετρέλαια των Αραβικών χωρών. Έτσι επέβαλλε τις συναλλαγές σε… πετροδολάρια, διατηρώντας την αξία τού δολαρίου, και επέβαλε στις χώρες που έχουν ανάγκη το πετρέλαιο να συναλλάσσονται με δολάρια. Όταν μια χώρα αντιδρούσε, πηγαίναμε εμείς να πείσουμε την ηγεσία της ν΄ αλλάξει γνώμη. Αν δεν την πείθαμε, ακολουθούσαν τα τσακάλια που είχαν σαν αποστολή την εξόντωση του ηγέτη. Κι αν αποτύγχαναν κι΄ αυτά, ακολουθούσε στρατιωτική επέμβαση. Αυτό συνέβη με το Σαντάμ. Όταν αρνήθηκε να συναλλάσσεται με δολάριο, πήγαμε εμείς. Δεν υπαναχώρησε. Ακολούθησαν τα τσακάλια, αλλά η φρουρά του ήταν ισχυρή και δεν επέτρεπε την εξόντωση. Τότε έγινε η πρώτη επέμβαση. Του καταστρέψαμε την στρατιωτική υποδομή. Επανήλθαμε. Του τάξαμε αποκατάσταση της υποδομής και ενίσχυση με πιο ισχυρά όπλα. Αρνήθηκε. Έγινε απόπειρα εξόντωσης του. Δεν τα καταφέραμε και ακολούθησε η εισβολή με το γνωστό αποτέλεσμα.

Ένας μεγαλοεπενδυτής δήλωσε στη συνέχεια: «Ποια Διακήρυξη ανθρωπίνων Δικαιωμάτων; Ξέρετε τι λέει; Πώς όλοι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι και κάθε άνθρωπος επικαλείται όλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Μα, αν ισχύσει κάτι τέτοιο, χαθήκαμε, τέρμα η παγκοσμιοποίηση, τέρμα και η ανάπτυξη».

Αυτή είναι ή ηθική προσέγγιση της σημερινής πραγματικότητας. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που χειραγωγούν τα Κράτη και δολοφονούν τους λαούς. Αυτοί είναι οι εχθροί μας. Οι εχθροί της Ανθρωπότητας. Είναι δολοφόνοι και σαν τέτοιοι είναι άξιοι της εσχάτης των ποινών. Αρκεί να κλείσουμε λίγο την τηλεόραση… Κι ας διαβάσουμε και λίγο Μοντεσκιέ ρε… πούστη μου!!

από το «Ημερόδρομος»