Ως πότε θα μας περνάνε για κουτορνίθια;

του Δημήτρη Καζάκη

Η Ελλάδα από μόνη της δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Ζούμε υπό καθεστώς παγκοσμιοποίησης και δεν μπορεί μια χώρα να τα καταφέρει μόνη της. Θα πρέπει να υποτάσσεται σε υπερεθνικές διαδικασίες και ολοκληρώσεις. Ξέρετε πόσο παλιά είναι αυτή η αντίληψη; Όσο και το ελληνικό κράτος.

Από την πρώτη στιγμή που συγκροτήθηκε αυτό το ρημαδοκράτος, βάλθηκαν οι ντόπιοι και ξενόφερτοι φραγκολεβαντίνοι της κακιάς συμφοράς να μάθουν στον ρακένδυτο ραγιά, που μόλις είχε κατορθώσει να απαλλαγεί από τον Οθωμανικό ζυγό, ότι δεν μπορούσε εκ φύσεως να είναι ελεύθερος. Επειδή αυτός είναι ανατολίτης κι ως τέτοιος είναι εκ φύσεως απολίτιστος, θα πρέπει να αναλάβουν οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι να τον εκπολιτίσουν. Να τον κάνουν κι αυτόν Ευρωπαίο.

Στην αρχή μας είπαν ότι φταίνε οι κλιματολογικές συνθήκες που κάνουν τον Έλληνα νωθρό, ανόητο και ανεπρόκοπο. Ενώ οι ψυχροί Ευρωπαίοι ήταν ότι πρέπει για να εκπολιτίσουν. Του κάκου προσπαθούσαν τα λίγα φωτεινά μυαλά αυτού του τόπου να πείσουν ότι για τα προβλήματα δεν φταίει το κλίμα, ούτε η φύση του Έλληνα.

Αργότερα, όταν οι αγώνες του λαού συνέτριψαν το παραμύθι περί της εκ φύσεως....
νωθρότητας του Έλληνα, έκαναν τους φραγκολεβαντίνους να αλλάξουν μοτίβο. Επινόησαν το παραμύθι της ψωροκώσταινας. Η Ελλάδα είναι τόσο φτωχή που δεν μπορεί χωρίς τη συνδρομή των ξένων. Ξένων δυνάμεων, ξένων επενδύσεων, ξένων στρατών, κοκ.

Κι όταν 20 χρόνια πολέμων και απανωτών αγώνων για την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία, πριν καν κλείσει το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, βοήθησαν τον λαό να κατανοήσει ότι η Ελλάδα δεν είναι φτωχή, αλλά την θέλουν φτωχή, το παραμύθι και πάλι άλλαξε. Σήμερα, μέσα στον πανικό τους, γιατί η χρεοκοπία στην οποία οδήγησαν την Ελλάδα είναι η χειρότερη της ιστορίας της, έχουν ξεθάψει τα πάντα. Κι όλα αυτά για να πείσουν τον Έλληνα που του έχουν στερήσει την ελπίδα και την προοπτική, ότι από την στιγμή που μας κλείδωσαν στο μπουντρούμι της ΕΕ, δεν υπάρχει τρόπος να δραπετεύσουμε. Έστω κι αν στοιχίζει τις ζωές τουλάχιστον μιας ολόκληρης γενιάς Ελλήνων.

 

Μια πιο σοφιστικέ εκδοχή της ίδιας λογικής είναι ότι οι ολιγάρχες της Ελλάδας φταίνε για την κατάντια της χώρας κι επομένως η επέμβαση των ευρωπαϊκών θεσμών ήταν αναγκαία και σωτήρια. Σε κάθε περίπτωση ο ελληνικός λαός είναι παντελώς ανίκανος να σταθεί όρθιος, να κάνει ο ίδιος κουμάντο στον τόπο του και φυσικά να νοικοκυρέψει την πατρίδα του χωρίς προστάτες και κηδεμόνες.

Η λογική αυτή του ραγιαδισμού και της υποτέλειας, θριάμβευε πάντα στις πιο μαύρες εποχές αυτού του τόπου όπου κυριαρχούσαν οι εθνοπροδότες, οι δοσίλογοι, οι μαυραγορίτες και οι πλιατσικολόγοι ελέω κατακτητών, ή αποικιοκρατών. Θα την βρούμε να συνοδεύει όλες τις εθνικές τραγωδίες, τις ταπεινώσεις και τις ήττες που επέβαλλαν σ' αυτόν τον "απολίτιστο" τόπο τα συμφέροντα των "πολιτισμένων" μεγάλων δυνάμεων εξ εσπερίας. Δηλαδή, των προστατών και εταίρων μας.

Θα την βρούμε να θριαμβεύει ειδικά σε περιόδους κατοχής. Από την πρώτη που υπέστει η πατρίδα μας το 1855 από τους Αγγλογάλλους, γιατί ήταν αδιανόητο στον ελληνικό λαό να στρατευθεί στον πόλεμο της Κριμαίας εναντίον των Ρώσων. Έως την τελευταία ναζιστική, όπου ο Γεώργιος Βλάχος, εκδότης της Καθημερινής εκείνη την εποχή, αλλά και όλο το συνάφι του, έλεγαν στον Έλληνα να κάτσει ήσυχος και να επιτρέψει στο φίλο Γερμανό να τον απαλλάξει από την προαιώνια φαυλοκρατία που τον διακρίνει.

Τα ίδια λένε και σήμερα. Άλλοτε με τον υστερικό λόγο της κυβερνώσας φασιστικής κλίκας του Σαμαρά κι άλλοτε με μια ιδιότυπη αριστερή φρασεολογία που δεν βλέπει τον λόγο γιατί ο λαός θα πρέπει να υπερασπιστεί την πατρίδα του και να διεκδικήσει εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, όπως την εποχή του ΕΑΜ. Κι όπως οι θιασώτες του "επαναστατικού ντεφετισμού" στην παλιά ναζιστική κατοχή θεωρούσαν προοδευτικό το φαινόμενο της κατάλυσης των εθνικών συνόρων στην κατεχόμενη Ευρώπη από την Βέρμαχτ και τα Ες-Ες - έστω κι αν γινόταν με απάνθρωπο τρόπο - μιας και έφερνε πιο κοντά το "ταξικό" τους όραμα, τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης, έτσι και σήμερα.

Η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου που κυριολεκτικά διαλύει λαούς και έθνη, που μετατρέπει τα κράτη ανά την υφήλιο σε υποχείρια των πιο αντιδραστικών δυνάμεων μιας υπερεθνικής χρηματιστικής ολιγαρχίας, που υποβιβάζει σε παγκόσμιο επίπεδο τον εργαζόμενο σε υποζύγιο, σε μετανάστη ακόμη και μέσα στη χώρα του, συνιστά κάτι το τελείως αντικειμενικό και προοδευτικό στη φύση του. Κι επομένως το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εντός των δεδομένων πλαισίων. Βλέπετε οι εποχές άλλαξαν. Οι λαοί και τα έθνη δεν μπορούν να σταθούν με τις δικές τους δυνάμεις.

Έτσι μας μιλά σήμερα η αριστερά του ραγιαδισμού, η αριστερά του ιμπεριαλισμού. Με τον ίδιο τρόπο που μας μιλούσε και στην παλιά κατοχή από τον ναζισμό. Τότε βέβαια κατάγγελλε και πάλευε ανοιχτά εναντίον του ΕΑΜ και των κομμουνιστών που είχαν πρωτοστατήσει σ' αυτό. Σήμερα, οι ηγεσίες της έχουν υιοθετήσει το ΕΑΜ σαν άγιο εικόνισμα, σαν μουσιακό κειμήλιο, σαν δικό τους αξεσουάρ ώστε να του αφαιρέσουν κάθε επίκαιρο νόημα και να το ξεφτιλίσουν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην έχει καμιά αξία για την τωρινή πάλη του λαού.

Ούτε στο επίπεδο της παλλαϊκής οργάνωσης. Ούτε στο επίπεδο των εθνικοαπελευθερωτικών αιτημάτων. Τα μόνα που μπορούν να ενώσουν τον λαό για να επιφέρει ο ίδιος, με τις δικές του δυνάμεις, την ανατροπή του σημερινού καθεστώτος αποικιακή κατοχής της πατρίδας του.

Οι παλιοί πράκτορες της κομαντατούρ ξιφουλκούσαν εναντίον του ΕΑΜ στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής στο όνομα της "επαναστατικής θεωρίας" και της πρωτοκαθεδρίας του "ταξικού" έναντι του εθνικού αγώνα. Σήμερα οι ταξικοί τους απόγονοι και ομογάλακτοι είναι στην ηγεσία της αριστεράς, τόσο του Περισσού, όσο και της Κουμουνδούρου, με την ίδια ακριβώς βασική αποστολή. Να αποτρέψουν πάσει θυσία την ανάδειξη ενός νέου ΕΑΜ. Δεν θα τους περάσει. Όπως δεν τους πέρασε και τότε.