Η ώρα για κινηματική δημοκρατία

του Δήμου Χλωπτσιούδη

Οι εκλογές τελείωσαν, το αποτέλεσμα είναι γνωστό πια σε όλο τον κόσμο. Και παρά το γεγονός ότι όλα δείχνουν πως θα έχουμε έναν ιδιότυπο κυβερνητικό σχηματισμό, που θα κριθεί εν καιρώ, είναι αναγκαίο να οριστούν από νωρίς οι βασικές κατευθύνσεις. Και η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης αποτελεί σαφώς το σημαντικότερο ζήτημα που πρέπει να θέσει η νέα κυβέρνηση στην κορωνίδα της πολιτικής της.

Ωστόσο, θα επιμείνουμε σε μία άλλη κατεύθυνση που η ακροδεξιά κυβέρνηση του Σαμαρά είχε συνειδητά εγκαταλείψει: την ίδια τη δημοκρατία. Επί έτη ο πολίτης παραγκωνίζεται. Τα αστικά κόμματα αδιαφορούσαν για τη γνώμη ακόμα και των μελών τους παραγκωνίζοντας τις ανάγκες των πολιτών. Το πολίτευμα έγινε μια «δημοκρατία» των θεσμών όπου ο πολίτης περιθωριοποιούνταν στο ρόλο του τηλεοπτικού -από τον καναπέ- θεατή καθώς ποτέ δε κλήθηκε να συμμετάσχει σε αποφάσεις που αφορούσαν τον ίδιο.

Ακόμα και η κοινοβουλευτική διαδικασία (που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της αστικής ...
δημοκρατίας) κινούνταν σε επίπεδα φθοράς. Άλλωστε, έχει καταγραφεί ποικιλοτρόπως η απουσία εμπιστοσύνης των πολιτών τόσο προς τα θεσμικά όργανα της Πολιτείας όσο και προς τα μέσα επικοινωνίας, ενώ απουσιάζει πλήρως το αίσθημα δικαιοσύνης.

Είναι αναγκαίο όσο ποτέ ο πολίτης να βιώσει (όχι απλά να αισθανθεί) την αποκατάσταση του αισθήματος ασφάλειας απέναντι στο κράτος και κοινωνικής δικαιοσύνης. Και τούτο απλώνεται από την φορολόγηση μέχρι τη σχέση με τους κρατικούς θεσμούς, την αστυνομία, τις εφορίες, την εκπαίδευση και την υγεία/πρόνοια.

Η νέα κυβέρνηση οφείλει να αποκαταστήσει και να ενισχύσει τη "δημοκρατία" και να την καταστήσει δημοκρατικότερη. Να θεσμοθετήσει τη συμμετοχή των πολιτών στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Και ο λόγος δε γίνεται για τη συμμετοχική δημοκρατία των διαδικτυακών σχολιασμών επί νομοσχεδίων ή για τη συμμετοχή δημοκρατία των ΜΚΟ (ως ιδιωτικούς φορείς), αλλά για μία δημοκρατία κινηματική, για μία πολιτική με τον πολίτη σε κεντρικό ρόλο να συναποφασίζει και να ορίζει τις τελικές ενέργειες.

Η συμμετοχή των κινημάτων σε προπαρασκευαστικές επιτροπές κρίνεται αναγκαία αν όχι αυτονόητη. Τα κοινωνικά κινήματα (κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά φροντιστήρια, αγορές χωρίς μεσάζοντες, δομές ανταλλακτικής οικονομία) έχουν προτάσεις για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης από όσα βιώνουν εδώ και χρόνια. Τα τοπικά περιβαλλοντικά κινήματα έχουν δικές τους ιδέες που οφείλει μία αριστερή κυβέρνηση να εξετάσει μέσα από θεσμικό διάλογο. Οι απολυμένοι της ΕΡΤ και οι ελεύθεροι δημοσιογράφοι (έντυπου ή ηλεκτρονικού τύπου) έχουν τις δικές τους προτάσεις για την προστασία της ελευθεροτυπίας και τον απεγκλωβισμό της από τα διαπλεκόμενα. Ο κινηματικός διαδικτυακός πολιτισμός (βιβλίο-λογοτεχνίαα, κινηματογράφος κλπ) μπορούν να καταστούν συνομιλητές της νέας κυβέρνησης για να εξαχθεί μία πολιτική με κινηματικούς όρους.

Η προστασία και η ενίσχυση της δημοκρατίας, η αποκατάσταση του αισθήματος δικαιοσύνης, ασφάλειας και η θεσμοθέτηση της συμμετοχής του στα κέντρα λήψης αποφάσεων είναι το κύριο στοίχημα. Η δημοκρατία δεν είναι ένα πολίτευμα, αλλά μία εν κινήσει πολιτική στάση. Δεν μένει στην επιφάνεια (συμμετοχής ή τηλεθέασης), αλλά παλεύει για την επέκταση των δικαιωμάτων των πολιτών.

Ας μη λησμονούμε ότι εχθρός της "δημοκρατίας" είναι η συλλογική έκφραση. Σύμμαχος του μεταμοντέρνου/νεοφιλελευθερισμού είναι ο ατομισμός. Ο Πολίτης εξετάζεται ως άτομο αποκομμένο από κάθε κοινωνική υπερατομική έκφραση, απομονωμένος από τις κοινωνικές διαδράσεις. Έτσι, μετατρέπεται σε ιδιώτη μακριά από την επίδραση των κοινωνικοπολιτικών συνθηκών που τον πλαισιώνουν.

Έτσι μετεξελίσσεται σε υπήκοο, χάνει την ιδιότητα του εντολέα. Ο -ακροδεξιάς λογικής- αυταρχισμός των τελευταίων ετών και ο νεοφιλελευθερισμός μόνο μέσα από την κινηματική θεσμική συμμετοχή του πολίτη μπορεί να αντιμετωπιστεί. Και είναι αναγκαίο αυτό να αρχίσει από νωρίς.

από το "tvxs.gr"