Ο καταναλωτισμός καταναλώνει πολιτικούς

τoυ Γιάννη Μακριδάκη

Ο σαμαράς και η νδ θα πάθουν την κυριακή πανωλεθρία που δεν θα μπορούν να την πιστέψουν και θα ακολουθήσουν κατόπιν την πορεία διάλυσης του πασόκ. Είναι νομοτελειακό το ζήτημα. Η εποχή τους πέρασε οριστικά και αμετάκλητα ως πολιτικών που έθρεψαν την κομματική πελατεία και την αναξιοπρέπεια, ως ιδεολογιών που προξενούν αηδία και ως προσώπων που προκαλούν θλίψη.

Το θέμα λοιπόν είναι το μετά. Διότι μπορεί η προηγούμενη εποχή να τελείωσε αλλά η επόμενη δεν έχει μπει ακόμη. Έχει αρχίσει να ανατέλλει σιγά σιγά στον δυτικό κόσμο με την εμφανή μεταστροφή των ανθρώπων προς την ποιότητα, με το ενδιαφέρον τους για το οικοσύστημα, την αλλαγή θεώρησης όσον αφορά στη ζωή, στην διατροφή, στην καλλιέργεια της γης, στην συμπεριφορά τους απέναντι στα άλλα πλάσματα, στην προσωπική τους υγεία και μόρφωση, στον πολιτισμό αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμη.

Η ελληνική κοινωνία, ως δυτική καταναλωτική κι αυτή και μάλιστα πρωτοπόρα στις εξελίξεις ...
των ιστορικών αλλαγών, όχι λόγω κάποιας εθνικής πρωτιάς και ανωτερότητας αλλά λόγω της οικονομικής της αδυναμίας που την έχει κατατάξει στην βάση της παγκόσμιας καταναλωτικής πυραμίδας η οποία καθιζάνει ελεγχόμενα για να αντιμετωπίσει, μάταια, την λεγόμενη κρίση, βρίσκεται σε στάδιο μεταβατικό και η συλλογική της επιθυμία, λόγω αδράνειας, άγνοιας και ανασφάλειας είναι σε πρώτη φάση η αλλαγή προσώπων καθώς και κάποιων πολιτικών παραμέτρων και προτεραιοτήτων, διορθωτικές κινήσεις δηλαδή αλλά όχι ουσιαστική αλλαγή πορείας.

Αναμφισβήτητα μεταξύ των δύο διαχειριστών του συστήματος καταποντίζουμε τους κλέφτες, τους φασίστες, τους εξαθλιωτές, τους εκποιητές της δημόσιας περιουσίας μας και των πόρων της χώρας και ψηφίζουμε αυτούς που υπόσχονται διαφάνεια, αξιοπρέπεια, μη διαφθορά και σεβασμό, μέσα όμως στο σύστημα. Αλλά είναι αλήθεια αυτό το δίλημμα ή μήπως κάποιο άλλο πολύ διαφορετικό;

Κατανοώ ότι για την πλειονότητα των ανθρώπων αυτό και μόνο είναι το δίλημμα σε τούτη την κρίσιμη στιγμή αλλά προσωπικά νομίζω ότι η ανθρωπότητα διέρχεται ένα σημείο καμπής και οι πολιτικές που έχει για να πορευτεί στο μέλλον είναι η επιθετική προς το οικοσύστημα, η οποία ακολουθείται ήδη από χρόνια, είτε με καπιταλισμό είτε με σοσιαλισμό, βασισμένη σε ανυπόστατες παραμέτρους όπως π.χ ΑΕΠ, χρέος κλπ και σε τελείως λάθος ορισμούς όπως αυτούς των εννοιών πλούτος, φτώχεια, ανάπτυξη, λιτότητα κ.α. και όλο αυτό το οικοδόμημα στηρίζεται στην κατανάλωση και την απομύζηση του οικοσυστήματος μέχρι τελικής πτώσης. Στον καπιταλισμό η κατανάλωση γίνεται στο όνομα του κεφαλαίου και στον σοσιαλισμό στο όνομα του λαού. Οι διαφορές είναι τεράστιες αλλά η ουσία ίδια.

Η άλλη πολιτική είναι η ριζοσπαστική. Αυτή που θα αγνοήσει όλα τα φαιδρά και ανυπόστατα στοιχεία της υφιστάμενης, θα αδιαφορήσει εντελώς δηλαδή για τα ανυπόστατα ΑΕΠ, χρέη και λοιπά, θα φύγει προς τα εμπρός και θα επαναορίσει τις έννοιες και τις αξίες, θα κατανοήσει επιτέλους ότι δεν μπορεί η ανθρωπότητα να εξαφανίζει μέρα με τη μέρα τον πλανήτη που την ζει, ούτε να αυτοκτονεί με το πιρούνι και με το κοστούμι της και έτσι θα πολιτευτεί με γνώμονα την πάταξη της χυδαιότητας και της ανοησίας προς ανάσχεση της αδιέξοδης και (αυτο)καταστροφικής πορείας της για να εισέλθει στην μετακαταναλωτική εποχή της ουσιαστικής ευημερίας.

Βέβαια μέχρι να φτάσουμε σε όλα αυτά θα πρέπει, πάλι νομοτελειακά, να καταποντιστούν όχι μόνο οι απερχόμενοι αλλά και κάμποσοι ακόμη μεταγενέστεροι, που θα ανέλθουν στην εξουσία εκφράζοντας την κατάσταση συνειδητότητας της κοινωνίας, με σκοπό να αποδεχτούν τους όρους του συστήματος και να παίξουν κι αυτοί με τον καταναλωτισμό, ο οποίος στα τελευταία του γίνεται ολοένα και πιο αδηφάγος.