Δεν Αυταπατώμαστε

του Θ. Συμβουλόπουλου*

Εδώ και τρεισήμισι χρόνια, από τότε που το ΕΠΑΜ γεννήθηκε μέσα από τις πλατείες, επιμέναμε ότι η κρίση αυτή είναι τερματικού χαρακτήρα. Δεν εννοούσαμε βέβαια ότι θα έρθει το τέλος του συστήματος που λέγεται καπιταλισμός, ή αν θέλετε ότι το σύστημα δεν θα μπορέσει να υπερβεί τον εαυτό του, άρα θα καταστραφεί και θα προκύψει κάτι άλλο, διαφορετικό.

Εννοούσαμε πως η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση συνεχούς βαθέματος της κρίσης της, που για μια σειρά λόγους (απόλυτη υπερσυσσώρευση, υπερπαραγωγή κεφαλαίου χωρίς άλλη δυνατότητα ικανοποιητικής κερδοφορίας, κ.α.) έχει οδηγήσει το σύστημα σε κατάσταση χρόνιας και αδιέξοδης ασφυξίας. Είναι τέτοια η οικονομική ανισότητα και η συγκέντρωση πλούτου στους πολύ λίγους έναντι των πολλών, που ακόμη και η πλασματική οικονομία του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν επαρκεί πλέον για να στηρίξει ούτε αυτές τις ισχυρές ανεπτυγμένες οικονομίες, που καταρρέουν από το βάρος της υπερδιόγκωσης του κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο. Χαρακτηριστικό της κατάρρευσης της ευρωπαϊκής οικονομίας, είναι η είσοδος σε αποπληθωρισμό ολόκληρης της ευρωζώνης. Στην χώρα μας βέβαια σε αποπληθωρισμό βρισκόμαστε ήδη από το 2013, αλλά κανείς από το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν ασχολείται.

Στην απέλπιδα προσπάθεια να αποσοβήσουν την δική τους κατάρρευση, πρέπει να...
κανιβαλίσουν τις μικρές και αδύναμες περιφερειακές οικονομίες, μέσω της νέας αποικιοκρατίας των υπερεθνικών οργανισμών και των τραπεζών, αφομοιώνοντας και εξαθλιώνοντας ολόκληρους λαούς και έθνη, εκποιώντας και αρπάζοντας κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή, προς όφελος της δικής τους επιβίωσης.

Στην Ελλάδα βιώνουμε από το 2010 την βίαιη εφαρμογή αυτών των πολιτικών, πληρώνοντας με αίμα την διάσωση της ζώνης του ευρώ, ενώ με την αμέριστη βοήθεια και την αρωγή του πολιτικού μας συστήματος, προσφέρεται το έδαφος για να ασκείται η νέα ιδιότυπη οικονομική κατοχή σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Δεν αυταπατώμαστε. Σε αυτές τις παγκόσμιες και πρωτοφανείς διεθνείς συνθήκες ρευστοποίησης χωρών και κρατών, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το ελληνικό κράτος έχει καταρρεύσει. Σε οικονομικό επίπεδο είναι παντελώς χρεοκοπημένο, και μαζί του καταρρέει σύσσωμο το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Γνωρίζουμε πολύ καλά, ότι στην μεγάλη δοκιμασία που εξ’ αντικειμένου εισέρχεται όλη η πολιτική κυρίαρχη τάξη, και μάλιστα χωρίς αυτό να προκαλείται από την πίεση του λαού, κάθε προσπάθεια διατήρησης της ομαλότητας, κάθε διακυβέρνηση που θα προσπαθήσει να διαχειριστεί την κατοχή χωρίς να δηλώσει πράξη κυριαρχίας και να προβεί σε μονομερείς ενέργειες, είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη ν’ αποτύχει. Γνωρίζουμε ότι αυτές οι εκλογές, δεν πρόκειται να επιφέρουν τελικές λύσεις, κι ότι απλά θα δοκιμαστούν όλες οι εφεδρείες που το συνταγματικό τόξο και η κατ’ επίφαση νομιμότητα του κοινοβουλευτισμού διαθέτει προς ανάλωση, στην προσπάθεια του συστήματος να διασώσει τον εαυτό του. Κι εδώ το δυστύχημα είναι ότι στις εφεδρείες συγκαταλέγεται και η «αριστερά».

Το ΕΠΑΜ προσπάθησε με συνέπεια λόγων και πράξεων να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις που θα επέτρεπαν στον λαό μας να μπορεί να επιλέξει σε αυτές τις εκλογές μια κοινωνικοπολιτική συμπαράταξη που θα αντιπροσώπευε την ενότητα του, πάνω και πέρα από ιδεολογικοπολιτικές αγκυλώσεις του παρελθόντος. Μια ευρεία συμμαχία δυνάμεων που θα έβαζε πάνω απ’ όλα την επιβίωση της χώρας, την συντριβή των δυνάμεων κατοχής και δοσιλογισμού, και θα έθετε ανεπιφύλαχτα στον λαό μας το ερώτημα: τι Ελλάδα θέλουμε. Μια Ελλάδα εθνικά κυρίαρχη και ανεξάρτητη, απαλλαγμένη από την σιδερένια θηλιά του χρέους και των δανειακών συμβάσεων, ή μια Ελλάδα υποταγμένη στους διεθνείς κερδοσκόπους, και τις γενιές χρεωμένες και σκλαβωμένες στην δουλοπαροικία του χρέους;

Μιλήσαμε με όσους δέχτηκαν, κι απευθυνθήκαμε σε κάθε δύναμη που συγκαταλέγεται στον λεγόμενο αντιμνημονιακό χώρο, προτάσσοντας ως αναγκαιότητα την δημιουργία του δημοκρατικού - πατριωτικού πόλου, απέναντι στο διαφαινόμενο αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος. Έναν άλλο πόλο σφήνα στον κοινωνικό διπολισμό που επιβάλλεται από την επαίσχυντη κομματοκρατία. Μια συμμαχία δυνάμεων με προοπτικές εξουσίας του ίδιου του λαού, ικανή να συσπειρώσει ευρύτερες μάζες απ’ όλους τους χώρους που δεν ικανοποιούνται από τις υπάρχουσες λύσεις. Παρ’ ότι δεν φτάσαμε στο σημείο να προκύψει εκλογική συνεργασία, οι προσπάθειες σε αυτή την κατεύθυνση έγιναν, και η συγκέντρωση δυνάμεων με τα παραπάνω χαρακτηριστικά κυοφορείται, όσο κι αν η γέννα της θα είναι επώδυνη.

Το εσωτερικό δημοψήφισμα που γίνεται πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση στο ΕΠΑΜ, και αφορά το αν το Μέτωπο θα κατέβει ή όχι στις εκλογές, ήταν αρνητικό. Γιατί πολύ απλά είμαστε σε θέση να συνειδητοποιούμε ότι σε αυτές τις εκλογές κανένα κίνημα βάσης δεν μπορεί να επιβάλλει ή τουλάχιστον να δράσει σε κάποιο βαθμό με τους δικούς του όρους. Και οι δικοί μας όροι είναι η κινητοποίηση της κοινωνίας, του ίδιου λαού, στην κατεύθυνση της ανατροπής του υπάρχοντος συστήματος. Κατανοώντας την κοινωνική μηχανική, θεωρούμε πρώτιστη ανάγκη την συντριβή της συμμορίας της συγκυβέρνησης και των παρατρεχάμενών της. Αυτό είναι απαραίτητο να γίνει και αυτό θέλουμε κι εμείς. Γι’ αυτό επιλέγουμε να μην ανταγωνιστούμε την δυναμική αυτή όσο κι αν γνωρίζουμε ότι στο κόμμα που συγκεντρώνεται, δεν θα μπορέσει να βρεί την διέξοδό της.

Γι’ αυτό θα είμαστε παρόντες όταν θα πέσουν και οι τελευταίες μάσκες της υποσχόμενης κοινωνικής σωτηρίας. Θα είμαστε εκεί, στην τελική αναμέτρηση που αναγκαστικά θα κληθεί να δώσει ο λαός μας.

*Ο Θ. Συμβουλόπουλος είναι Α’ Συντονιστής της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ

Δημοσιεύτηκε στο ΧΩΝΙ στις 12/1/2015