Δεν είναι ο πρωθυπουργός ακροδεξιός, αυτοί είναι «λαθρομετανάστες»!

της Δήμητρας Μυρίλλα

Προφανώς και εμείς εδώ δεν υιοθετούμε τον χαρακτηρισμό «λαθρομετανάστης» αφού η ανθρώπινη ύπαρξη δεν μπορεί ποτέ και με οποιεσδήποτε συνθήκες να είναι λαθραία. Τον υιοθετεί όμως ο Ελληνας πρωθυπουργός. Και δεν υιοθετεί μόνο αυτόν τον απαράδεκτο από κάθε άποψη χαρακτηρισμό, αλλά εξαπολύει δηλώσεις που θα ζήλευε ο χρυσαυγίτης βουλευτής, ο παλληκαράς της Μανωλάδας που σκοτώνει στο ξύλο μεροκαματιάρηδες μετανάστες και οπωσδήποτε θα ζήλευε ακόμα και η Μαρί Λεπέν.

Διότι τέτοιας ηθικής ποιότητας και πολιτικής αξίας είναι η δήλωση του Αντώνη Σαμαρά από τον Εβρο. Δήλωση που δεν υπολείπεται σε βαρβαρότητα από οποιονδήποτε μισάνθρωπο λόγο, από όποια ιστορική εποχή και αν επιλέξετε να τον ανασύρετε, που απαξιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη και προσβάλει τον ανθρώπινο πόνο.

Είπε, λοιπόν, χωρίς δισταγμό και αιδώ «Ο φράχτης αυτός έχει δουλέψει για το καλό του ...
τόπου και οι θεωρίες ότι θα πρέπει να τον ρίξουμε, να τον γκρεμίσουμε, ώστε να μπαίνουν μέσα οι λαθρομετανάστες και να τους παρέχουμε νοσοκομειακή και ασφαλιστική κάλυψη είναι κάτι το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να το επιτρέψει ο ελληνικός λαός».

Τι δηλαδή δεν θα επιτρέψει ο τρισμέγιστος πολιτικός άντρας και όχι φυσικά ο ελληνικός λαός; Δεν θα επιτρέψει τη φροντίδα του βασανισμένου, ταλαιπωρημένου, πεινασμένου, χαροκαμένου ανθρώπου που αναγκάστηκε να αφήσει τη γη του, το σπίτι του, την πατρίδα του, να περπατήσει βουνά και να περάσει θάλασσες (αν τις περάσει και δεν πνιγεί με κάποιο σαπιοκάϊκο) πληρώνοντας ολόκληρες περιουσίες σε απατεώνες έμπορους ελπίδας για να βρει ένα κομμάτι ψωμί και μια υποτυπώδη ζωή για τα παιδιά του. Αυτό δεν θα επιτρέψει ο κ. Σαμαράς, που τολμάει ετούτη την απανθρωπιά, την οποία και χρεώνεται ολόκληρη, να την αποδίδει στον ελληνικό λαό. Βέβαια για το δικό του ιδεολογικό σύστημα λαός δεν είναι όλοι αυτοί οι αποκαμωμένοι και φτωχοποιημένοι συμπατριώτες του που ο ίδιος, η κυβέρνησή του και κυρίως εκείνοι τους οποίους υπηρετεί, έχουν οδηγήσει στην απελπισία. Λαός δεν είναι όλοι εκείνοι που είχαν πατέρα, παππού, θείο πρόσφυγα, ούτε εκείνοι που σήμερα αποχαιρετούν τα παιδιά τους, τα οποία αναζητούν αλλού μια ελπίδα αξιοπρεπούς ζωής.

Το χειρότερο είναι πως όλα αυτά ειπώθηκαν λίγα μόλις εικοσιτετράωρα από εκείνη την είδηση που «πάγωσε» κάθε άνθρωπο που εξακολουθεί να έχει ευαισθησία, νου που σκέπτεται και οπωσδήποτε τσίπα. Που δεν είναι δηλαδή ξετσίπωτος.

Την είδηση για το κοριτσάκι που έμεινε μέσα στα χιόνια του Εβρου παγωμένο, μόνο και νηστικό επί ώρες δίπλα στον νεκρό μετανάστη πατέρα του. Τον πατέρα που δεν μπόρεσε να διαβεί την γραμμή που θα τον έφερνε σε μια καλύτερη ζωή, όπως πίστευε.

Πίστευε… αλλά δεν ήξερε ότι εδώ τον περίμενε ο Σαμαράς, ο οποίος δεν πιστεύει πως ο πρόσφυγας χρειάζεται να τον φροντίσει το κράτος, να του πάει γιατρό για να επουλώσει τις πληγές του, να του πάει φαγητό και νερό να ξεδιψάσει, να του βρει μια στέγη για να ζεστάνει τον ξεσπιτωμό του, να του δώσει μια δουλειά να μη ζητιανεύει στο δρόμο. Ο μετανάστης, ο πρόσφυγας είναι «λαθραίος». Στην καλύτερη περίπτωση τον περιμένει ένα ανθρωπιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, στην χειρότερη περίπτωση ένας χρυσαυγίτης να τον «περιποιηθεί» ή ένας εργοδότης που θα τον σκοτώσει και μετά θα αφεθεί ελεύθερος.

Πού να ήξερε ο δύσμοιρος ο πρόσφυγας (αλλά δυστυχώς θα το μάθει σίγουρα το κοριτσάκι που άφησε ορφανό) ότι σε ετούτη εδώ τη χώρα οι πρωθυπουργοί, όχι μόνο ως άτομα, αλλά και ως θεσμοί δεν δείχνουν καμία συμπάθεια, κανένα έλεος για το δράμα του. Και δεν έχουν καμία ανάγκη ούτε να καμωθούν, ούτε να προσποιηθούν πως έστω και λίγο συγκινούνται. Σάμπως συγκινούνται για το δράμα των ντόπιων; Και γιατί να το κάνουν άλλωστε; Το δράμα των ντόπιων το δημιούργησαν οι ίδιοι, το δράμα των άλλων το έφτιαξαν οι ειρηνοποιοί σύμμαχοι και φίλοι τους (και με τη δική τους συμμετοχή και βοήθεια). Και κόρακας κοράκου μάτι βγάζει; Δεν βγάζει!

Αλλά είναι και κάτι ακόμα: οι αποστάσεις ανάμεσα στο ανθρωπιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, στον ακροδεξιό λόγο και στον χρυσαυγίτικο τσαμπουκά δεν είναι μεγάλες. Και ξέρετε γιατί; Διότι όλα αυτά είναι υπηρέτες ενός αφέντη και αυτός ο αφέντης τοποθετεί διάφορα πιόνια με άλλους ρόλους το καθένα έτσι ώστε να έχει πολλαπλές επιλογές κίνησης χωρίς να χάνει το στόχο του. Και καμιά φορά και τα ίδια τα πιόνια αλλάζουν μεταξύ τους ρόλους και αν χρειαστεί βγάζουν τις μάσκες και γίνονται και όλα ίδια. Μαύρα και σκοταδόψυχα.

από το «Ημερόδρομος»